فرهنگ صرفه جویی، آشنا در حرفها و نوشته‌ها، و غریب در عملکردها و رفتارهاست و ذهن مخاطبان را به سوی تدبیر و صبر همراه با سعی کردن، هدایت می کند، ولی تا تبدیل شدن به فرهنگ، صدها فرسنگ فاصله دارد. در آموزه‌های دینی ما به هیچ عنوان، پررونق بودن و فراوانی یک نعمت، مجوزی برای مصرف بیش از اندازه و نیاز، در اختیار انسانها قرار نمی‌دهد، بلکه در همه شرایط و درهر سطح و با هرامکاناتی، قناعت، مورد تاکید قرار گرفته و روحیه صرفه جویی، به خودی خود و بدون درنظرگرفتن شرایط کمبود یا فراوانی، موجب رشد است.